Bir Veda Şiiri

Bilmem kaçýndaydým, kýþtý yapayalnýzdým
Hep heveslisiydim içten içe
Bir gün kazanabileceðim zaferlerimin,
Birilerine asla ait deðildi
Yorulmadan usanmadan mektuplar yazýyordum...



Geceydi
Üþüyordum;
Ölemezdim
Umudum vardý kendimden
Ve bana bu aþaðýlýk dramalarý yaþatan
Herkesi unutabilecektim
Yeterince yorulsaydým eðer
Kabuslarýmý unutabilirdim belki
Belki Hiç uyanmasam eðer...



Ben aslýnda hiç umudumu kesmedim
Geçecekti ve bitecekti herþeyi
Ben büyüyecek yaralarýmý saracaktým
Bir bakirenin
Belki bir fahiþenin ellerinde.
Baþ aðrýlarýmdan
Ve içimde cenazesini taþýrmýþ gibi hissettiðim
Bütün sancýlarýmdan...


Çok zaman geçti, çok zaman...


Üþüyorum
Ýlk içimde sancýlarýný hissettiðim
O ilk gece gibi
Sessiz ve soðuk
Bir cenaze içimde maðrur
Onbeþinde kanýna girdiðim bütün hayallerim gibi



Bugün yenildim ben
Bugün bitti içimde
Bir gün herþey güzel olacak huzursuzluðu.
Acelem yok artýk sabýrsýz da deðilim
Emin Olduðum tek bir þey var artýk
Mutsuzluðumdan
Sancýlarýmdan ve bir gün o adam olamamaktan duyduðum
Sonsuz kederim...




Yorgunum
Umutsuzum
Bu karanlýk bitecek biliyorum
Çok gece bitirdim ben ama
Çok sabaha yetiþtim
Belki bu gece ilk defa...



Herþeyden vazgeçtim...



Herþeyden...




Sosyal Medyada Paylaşın: