SON

en son babamý sevmiþtim böyle
giderse ne yaparým diye
en son babamý düþünmüþtüm
donup kalmýþtým öyle çaresiz, 
âciz..

en son annemden ayrýlýrken böyle bakmýþtým
’sarýl, býrakma ne olur’ diye sessizce yalvarmýþtým
en son annemin ellerinde böyle aðlamýþtým
öylesine mahsun,
solgun..

ilkokul ögretmenime bu kadar baðlanmýþtým en son
o benim her þeyim diye düþünmüþtüm
gitse karanlýk kalýr hayatým demiþtim
ona terslenmiþtim en son, ondan azar iþitmiþtim
durgun, dolu dolu kalmýþtým

ben en son oyuncak tabancamý kýrmýþtým
uçup gidince muhabbet kuþuma kýrýlmýþtým
sana kadar bir kýrmýzý arabam vardý sahip olduðum
dertleþtiðim, sarýlýp uyuduðum küçük ayakkabýlarýmdý en son
cebi yýrtýk pantolonumu çýkarmak istememiþtim hayatimdan
sen gibi..
sen gelene kadar yaðmurlar dostum, þiirler sýrdaþýmdý
kulaklýk bedenimde bir uzuv, ellerim yapayalnýzdý
en son sana küsmüþtüm böyle
yandýðýmý göre göre,
hâlâ çýkýp gelmiyorsun diye sana darýlmýþtým

yani senden önce her þeyim vardý
yani senden önce bir sen eksiktin
en son sen geldin bir nefes ruh gibi
her þeyde biraz sen oldun,
zamanla her þey sen oldun

en son ruhum çekilip gitmiþti böyle
sen býrakýp gitmiþtin en son..

Lütfi Karabýyýk
Sosyal Medyada Paylaşın: