YALNIZLIK SENFONİSİ

Sokak satýcýlarýnýn sesleriyle uyanýyorum uykumdan.
Akþamdan kalma bir kahýrla yýkayýp yüzümü, çýkýyorum sokaða.
Bulvarlara akýyor durmadan
Gözleri ýþýksýz kadýnlar ve yeni yetme kýzlar.
Aþklarýný denizin kýyýsýnda ararlarken, yüreklerini çaldýrýyorlar.
Kanat çýrparak geçiyor
Baþýmýn üstünden akþam rüzgarý.
Yorgun belleðimde eski acýlar
Koþarak dönüyorum evime.
Mutlu apartmaný’ nda mutsuz insanlarla
Tozunu alýyorum acýnýn, hüznün bir de kederin.
Oðlumun üç yaþ fotoðraflarýna bakýyorum.
Kar üstünde can vermiþ
Bir serçe gibi duruyor tel çerçevede...

Kirli ve amansýz büyüyor gece.
Geceyi elinden tutuyorum
elim alev almýþ gibi yanýyor.
Kentin bacalarýndan savrulurken hüzün.
Beynimin çýkmaz sokaklarýnda
Giderek artýyor çekiç sesleri.
Ýki baykuþ ötüyor iki dalda.
Kýrmýzý bir akrep ýsýrýyor yüreðimi.
Yüreðim iki parçaya bölünüyor.
Aralýk kapýdan karanlýk geliyor
Örtmeliyim, kimsesizliðim duyulmasýn.
Mutsuzum, parasýzým, kaçaðým.
Bütün kapýlar üstüme kapanýyor...

Yeni bir þiire baþlýyorum gece yarýsý.
Ýmgeler üretiyorum acýnýn madeninden.
Yalnýzlýðýn rahminden çekiyorum dizeleri.
Bir serçenin yorgun sesinden.
Biliyorum, onsuz tadý yok bu dünyanýn.
Yok artýk sevdiðim o siyah saçlý kadýn.
Ne olur çok sigara içme diyen
Hani bir zamanlar eli elimde,
sýmsýcak türküler söyleyen...
Sosyal Medyada Paylaşın: