Düşerken Hüzünlüdür Her Yaprak

Hiç anlatýlmazdý eskiden
yaþanýrdý sonbahar
baðbozumu asma yapraklarý arasýnda
tabakadan çýkarýlan tütün sarýlýrdý
sevgiliye sarýlýr gibi
parmaklar arasýna
çekilen her nefes ýsýtýrdý ciðerleri
hazýrlanýrdý kýþa insan

topraðý
kurumuþ gazel yapraklarý kaplardý
zor gelirdi gurbet
uzaksan sevdalýnýn yüreðine
utanýrdý bazen insan
aðaç dallarýnýn çýplaklýðýna
bozulan kuþ yuvalarýna
esen rüzgârýn üþüten beden uzaklýðýna

güneþ
son can havliyle ýsýtýrken yeryüzünü
pastýrmalar sucuklar duvarlara dizilir
elma armutlar dilimlenip serilirdi dama
ansýzýn çýkýp gelecek yar gibi
kurumasý beklenirdi
ve yeryüzünü ölüm korkusu sarardý
bir daha uyanmayacakmýþ gibi toprak
yarý aç yarý tok da olsa
umutluydu her can her canlý yarýna

gökler
kefeni giyip mateme bürünürken
aðlardý
ýslanýrdý ayak bastýðýn her yer
pikaplar tamir edilip
taþ plaklar temizlenirdi uzun kýþ gecelerine
þaraplar dizilirken aþk kokulu mahzene

oyalý mendil
kanaviçeler gergefte iþlenirken
ayazdan ölmezdi hiçbir çocuk
evsiz kul kalmazdý dýþarýda
ayýplanýrdý konu komþu aç gezen birine
bir lokma ekmek
bir avuç buðday ayrýlýrdý
sokakta baþý boþ hayvana
çatýdaki güvercine
pencere önünde kanatlarýný çýrpan serçeye
hiçbir serçe düþünmezdi
kar yaðarken açlýktan öleceðim diye
dökülen bir damlacýk göz yaþýna

Sosyal Medyada Paylaşın: