Cesedin aðýrlýðý yoruyor ruhumu
Nefsin çilesi kýrýyor umudumu
Ne vakit baþýmý kaldýrsam semâya
Târumar olup tutuluyorum bu belâya
Gerçi korku ile ümitte görmüyorum bir beis
Gel gör ki mecâlimi tüketiyor bu yeis
Sonra diyorum uyan ey beden!
Titre ve kendine gel ölmeden
Dönüp bakýyorum beyhûde uðraþ
O ahmakça koþturuyor canhýraþ
Milletimle mâkus talihimiz ortak belki
Kendine zulmediyor, öteyi unutuyor belli ki
Ah diyorum, nasýl bir gaflettir bu?
Nedir içimizdeki þu ölüm uykusu
Uyan! Uyan ki bir nesil el bekliyor senden
Âtiyi geçtim, hiç mi haya etmezsin mâziden?
Peygamberin de tek deðil miydi çýkarken yola?
Sen hâlâ ne diye bakýyorsun saða sola
Mademki þüphen yok, Allah bize yetecek
Resulün vaadettiði günler elbet gelecek,
O halde kaldýr sancaðý düþtüðü yerden
Son karakol omuz bekliyor bu yiðitlerden!
Halbuki nereye baksam meyyit güruhu
Korkma! Bir gün dirilecek yine millet ruhu..
Lütfi Karabýyýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.