HOŞÇAKALLAR HOŞ KALMIYOR

Sokaklar karanlýk ve tenha
Bense ellerim cebimde, yürüyorum karanlýða
Ah Ýstanbul! Sonunu göremiyorum
Ama kendi sonumu çok iyi biliyorum

Hoþçakal yarin kokusunu saklayan þehir
Gözyaþlarýmýn izini taþýyan þehir
Beni gaflete düþüren
Uykusuna daldýðým, gecesine gündüzüne kandýðým þehir, hoþçakal

Bu ayrýlýk bana yaramayacak, yüreðim hiç olmadýðý kadar yanacak
Yar bana küstü, bende sana. Sende dargýn mýsýn bana
Bir týngýrdý kulaðýmda, aldý baþýný gidiyor. Sanýrým Ahmet abinin dükkanýndan geliyor
Þarkýlar da seni söylüyor, hep seni söyleyecek. Ayrýlsak bile aþkým bitmeyecek
Varsýn þarkýlar ’sen’ desin, varsýn herkes seni ayrýlýk bilsin, bu yürek senden vazgeçmeyecek

Hoþçakallar hoþ kalmýyor, hiç bir þey hoþ kalmýyor sen gidince
Hiç üzülür ah çeker misin acaba þu garip beyhude halimi bilince
Giden unutur diyorlar, sen unutma beni olur mu? gelmesen de unutma
Bana karþý bir ömür sakýn susma, gelmesen de susma
Geleceðinden, göreceðinden deðil biliyorum
Çocukluðuma ver, ne istediðimi bende bilmiyorum
Sensizlik baþýma vurdu, aklým durdu
Ve anladým ki en aðýr sessizlik, sensizlik

Yusuf BÝTÝM

Sosyal Medyada Paylaşın: