Nizam

bahar gelmemiþ
gelmemiþ gibi eski gecelere ait
zayýf ýþýklar altýnda sohbetler ediliyor

ay taþlarý
ýslak yollar karanfil kokusu
salývermiþ kendini sahile doðru
yüksek uçan kuþlar çabuk
kabuk baðlasýn diye yaralarý
mavi diyarlara göç ediyorlar

çoðalýp bir birinin içinden geçene dek
her kim aydýnlatýrsa düþlerini
yeniden bahar gelecek

fakat uzaklaþan armonisiyle
bu sese eþlik etmiyor aklý olan
evrensel hareketin diþleri dökülse bile
kendini yenilemesini biliyor nizam

aslýnda bu hýzýn kendi ekseninde bir tutarlýlýðý var
hizmetin ucunu bekleyen en küçük birim
hareketini topluca oluþturmuþ bir gövdeden geliyor
sen binmiþsin bir dala
dökülen yapraklarý sayýyorsun hala

say kardeþim sonsuzun sonundan baþa doðru düþmeyi
yani bu çemberin bir aðzý yok
o zaman kucakla boþluðu sevgiyle
duygu bütün zamanlarýn yorganý
çýkar eylemin yorgunluðunu bedeninden
geleceði ruh ilmiyle düþünmeye izin ver.






Sosyal Medyada Paylaşın: