Belki de diyor içimden bir ses,
Alýþtýn ve alýþtýðýn için
Özlemiyormuþ gibi hissediyorsun
Sanýrým bunun olmasýný yeðlerdim,
Özlememek insaný
Baþka bir çýkmaza sürüklüyor
Ýnsan sevdiði birini nasýl özlemez ki?
Bu kadar mý teslim oldum
Hayatýn bana sunduðu þartlara,
Bu kadar m kabullendim
Bir daha hiçbir zaman
Bir araya gelemeyeceðimizi,
Bu yüzden mi vazgeçtim özlemekten, bilmiyorum.
Ýnsan sevdiði birine dair
Anýlarýný nasýl unutabilir?
Silinir beyninden hatýralar, yaþananlar?
Nasýl artýk özlemiyormuþ gibi hisseder?
Olmasý gereken de buydu oysa
Olmasý gereken benim bir þeyleri unutup
Hatta bazý þeyler hiç olmamýþ gibi
Hayatýma devam etmemdi
Olmasý gerekene bu kadar yaklaþmýþken
Bu huzursuzluk niye?
Ýnsan neden artýk özlemediði için
Derin bir hüzün duyar ki bilmiyorum.
Kendimle bu kadar kavga edecek ne var?
Neden bunu kabullenemiyorum,
Özlemiyorum beklemiyorum unutuyorum
Bir lütuf deðil miydi bu?
Evet, öyleydi ama bugünlerde deðil
Bugünlere gelmekten hep çok korktum
Sonunda geldi bugünler
Günlerimde özleyebilecek miyim?
Sami Arlan..
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.