KÖYLÜYÜM BEN

K Ö Y L Ü Y Ü M B E N

Özledim köyümün taþýn-topraðýn,
Gözünden öpeyim yeþil yapraðýn,
Çýksam baþýna da o karlý daðýn,
Otursam, seyretsem doymam sanýrým.

Yaylada akan soðuk pýnarýn,
Ýçseydim suyundan eriyen karýn,
Yeþerip-dal veren ulu çýnarýn,
Gölgesinde yatsam uyur kalýrým.

Katýranýn, ladinin, meþenin,
Dert mi olur soðuk suyun içenin?
Yayla yollarýndan konup-göçenin,
Sözünü duymaktan pek hoþlanýrým.

Açar daðda lale, sümbül, menekþe,
Kokusu insana veriyor neþe;
Dalýnda oynayýp ötüþen kuþa,
Bakýp seyretmekten bir zevk alýrým.

Ýnleri var otellerden çok iyi,
Tutturmayýn sakýn hep þehir deyi,
Varsýn garip olsun severim köyü,
Aç olsam da yine köyde kalýrým.

Þehirde ne var ki söyleyin bana?
Yaþamayý zehrediyor insana,
Selam söylen dostlar hep köyden yana,
Köylüyüm ben, yine köylü kalýrým.

Ne iþimiz var büyük þehirde?
Pis hava, üstelik gürültü bir de,
Ne ararsan var benim köyümde,
Yaþamýn tadýný köyde alýrým.

Ozan Arif, köyüm der de tutturur,
Dertli çoban kavalýný öttürür,
Köy, insana yaþamayý tattýrýr,
Dünyayý verseler köyde kalýrým.

Arif GÖLGE
(Ankara, 21 Ekim 1981)

(Not: Bu þiir, 26/06/2001 tarihinde, Mersin 2. Noterliðinin 13672 yevmiye no.su ile yazarý adýna tescil edilmiþtir.)

Sosyal Medyada Paylaşın: