neden gidemiyoruz bu şehirden belli, hayatımıza bedelli

siyah yýllardý
beyaz düþlere kan otururken
saat dokuzu yirmibir geçe
parmaklýðýma bir serçe konardý
tek ayaðý karnýnda
teki ankara ayazýnda




söylenirdi
yürekliydi
serçeydi
elinden gelse kesip atacaktý prangalarýmý
anlardým
týrpan biler gibi bilerdi gagalarýný




iliksiz omurgalý
üþümez görürdü beni
bana bakar görürdü
anlardý



mercimek beyinli kuþ
somun isterdi belki
yok bizde belli
neden her gün
dokuzu yirmibir geçe gelirdi



gittikçe siyaha büründü tüyleri
baþka bir gün
tanýdý nöbet kulübesinin erleri
serçeyi vurdular gözünden
yandý kalýn kitaplarým
yarýnlara yapýþtý külleri



o bir serçeydi,düþündü vuruldu, kýrmýzý tüyleri vardý.










kasým
Sosyal Medyada Paylaşın: