BEN

Ben deniz
Bir kýþ günü baþladý maceralarým.
Karma karýþýk çocukluðum vardý.
Ve de eski püskü bir sürü evlerim...
Her gün farklý farklý yerlerde kalýrdým.
Kimi zaman bir odunluk,
Kimi zamansa bir inþaat.
Yýrtýk gazeteleri birleþtirip,
Resimlerine baktýðým, o acý günler.
Okuma yazmam yoktu o zamanlar.
Bir ailemiin olmamasýndan kaynaklanýyordu bunlar.
Gül sokaðýnýn baþýnda,
Bir aile vardý, tek bildiðim aileydi onlar.
O sokaklar kimsesizlerindi çünkü
Hepimize yardým eden o aile.
Belki kýrýk dökük camlarý olan,
Ya da olmayan evlerde yaþadýk
Ama hiçbir zaman aç uyumadýk.
Geçmiþ gün onlar...
Diilen geçmiþ günler sadece lafta...
Þimdi her gün baþka yerlere,
Baþka insanlara gidiyorum
Evim var ve bende,
Aþk sokaðýndaki tek yalnýz insaným...
Yalnýz baþladýðým bu yola kimsesiz arkadaþlarýmla devam ediyorum.
Kimsesiz çocuklar var yanýmda
Bana sen çocukken nasýldýn? deyyince
O küçük bir göz yaþý
Hemen akýveriyor gözlerimden...
Sosyal Medyada Paylaşın: