Þu koca istanbulda, tek sabrým ailem,
Kaybetmeye tahammülüm yok, onlar benim bitanem,
Zarar görmesinler diye,her dakika dua ediyorum,
Kalbim hep tetik zaten, kaybetmekten çok korkuyorum...
Yalnýzlýk hissi bile ürkütür,
Onlarla her kelamým, sanki birer türküdür,
Ýstanbul koca sahne, biz çekirdek türkücüler,
Þahadet dinlemekten bile, çok korkuyorum...
Issýz bucaksýz, beton harman,
Dar sokaklar ve kornalar,
Ýstanbul þatranç kutusu anam,
Fren sesleriden, çok korkuyorum...
Teraslarda oturmak hep korkutmuþtur zaten,
Kocaman maviler görüyorum, binalarýn ardýnda,
Bisiklet, motorsiklet veya paten,
Siren seslerinden, çok korkuyorum...
Ýki talebem var okulda,
Biri kýz, biri erkek çocuklar,
Etten zemin okul avlusunda,
Çýðlýklardan çok korkuyorum...
Kaybetmekten çok korkuyorum...
RoJVaN CiHaT....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.