vuslat kayığı

sen üzülme diye, kaç þiirden kaçýrdým adýný
bilemezsin


e s k i d e n...


yusufcuk kuþlarý sabahlardý
gecesinde karanlýðýn
güne dökerken yüzünü güneþ
yükselirdi sesleri, ruhumun þahikalarýnda
gül dalýnda bülbüller esrik öterdi nedensiz


böyle bir þeydi aþk
inanmayý farz saymýþlarýn
kitabýnda
yeri yoktu gönül harmanýmda
daldan dala savrulan bakýþlarýn


çok zamam geçmedi aslýnda
sen gidince anladým

sevmek farz deðilmiþ

gönül defterimde adýn
müptezel bir satýr arasýnda geçer
kýrk þair toplaþsa baþýna
yazamaz... bir kahpe deyiþimi


ne zaman bir yýldýz düþse
demlenir hatýralarda keder
kabarýr duygularým, yâd eder evveli
âhire aðlarým

ve hâlâ inanmayýþým ayrýlýða
göðü terk etmeyen kýrlangýçlardan sebep

neyse de
hayaller kadar yabancýsýn gülüþlerimde
düþleyipte eremediðim


hadi
üfleyin martýlar umman’a
kýyýda kalan ruhumu
gidiþim vuslattýr









Sosyal Medyada Paylaşın: