onu en son gördüðümde, adamakýllý üþümüþ tir-tir titriyordu soðuktan sanki, donmak üzereyken tatlý bir uykuya dalar gibi niyesi nedeni niçini olmadan hem intihardý hem kaçýnýlmazdý. . . olmuyor iþte yaþamýyor dýþarýda ölüyor be vicdanlar bulamayýnca, sýðýnacak bir göðüskafesi. . .
oysa böylemiydi ölmeden önce -varlýðýný, kendi hükmü altýna deðil de ayaklar altýna alan insanlýk- . . . kafesinde, ne umutlar ne ölüler beslenirdi hem yeþeren hem dirilen. . .
topuklarýndan kan damlarken vicdanlarýn, kalemlerin kaðýtlarýn harflerin müflisi rüstem emmi’min son þiiridir bu,
kýymetini biliniz. . .
..........
kýyý ege köylüsü.....
Sosyal Medyada Paylaşın:
zerre-i miskal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.