on altýyý on yediye baðlayan o kara gece, on yedi aðustos nasýl unutulur ki. sene iki bin on dört olmuþ, yani tam on beþ yýl olmuþ. ilk okulu bitirip liseye geçtiðim, yaz tatilinin bitmesine az bir zaman kala, saatler üçü iki geçerken.... ah o an yok mu o an? keþke zaman dursa, ya da üçü iki geçmeden atlasa zaman.. ama ne yazýk ki öyle olmadý, yer yarýldý,sanki yerle bir oldu gök yarýldý.. hiç öyle bir olay yaþamamýþtým, benim gibi daha ilk kez depremle tanýþan, kimbilir kaç insan vardý. çocuktum daha henüz on dört yaþýn da, o gece kardeþimle birlikte teyzem de kalmýþtýk. annem babam yoktu yaným da, korkuyordum ya biþey olduysa. elektrikler kesik telefonlar kesikti. kapkaranlýktý sokaklar ama gündüz gibi herkes sokaktaydý. aðlayan çocuklar kadýnlar, üç dört sokak uzaklýktaydý kendi evimiz, karanlýkta olsa bir koþu gidip, annemi babamý görmeliydim, kalktým ve kimseye birþey demeden, gizlice eve gittim. gizlice diyorum yoksa o an izin vermezdi teyzem. evin önü kalabalýk bütün sokak dýþarý da, ve o an anne ve babamý gördüm, çok sevindiler önce,sonra kýzdýlar, nasýl tek baþýna çýkýp geldin karanlýkta, merak ettim diyince sustular. bir kaç saat sonra elektrikler geldi, herkes tivi baþýn da, haberler canlý yayýna baþlamýþlar. merkezi adapazarý,gölcük olduðunu öðreniyoruz. bursa’dan bahsetmiyor, biraz olsun seviniyoruz. saatler geçiyor ilk görüntüler yayýna veriliyor. sabahýn ilk ýþýklarý ile birlikte tivi’nin karþýsýna geçip, bir o kanal bir bu kanal, haber kovalayýp ne olduðunu, öðrenmeye çalýþýyorum. yýkýlan binalar,okullar,devlet daireleri, her yer yerle bir olmuþ, deyim deðil gerçekten yerle bir olmuþ. enkaz yýðýnlarýnýn altýnda, canlý varmý diye arama yapan gönüllüler, yakýn þehirlerden, akrabalarýný aramak için gelmiþ binlerce insan, sesimi duyan varmý baðýrýp cevap beklerken, içimiz ürpererek bakýyorduk haberlere. nasýl unutulur ki on yedi aðustos, on beþ yýl sonra bile film gibi gözüm de her þey. bir gece yatýp uykuya yüzbinlerce insan, bir daha uyanmadýlar. geride milyonlarca insanýn göz yaþý kaldý. on beþ yýl önce doðan on beþ yaþýna vardý bu gün. ben ve akranlarým yirmi dokuz oldu, herkes yaþýnýn üstüne on beþ koydu, on yedi aðustosta uyuyup kalanlar, hep ayný yaþta kaldý.. biz büyüdük ama onlar hep orada kaldý. hýrsýz mütahitin göçen evleri, denetimsiz,kaçak evler, yüz binlerce caný, on yedi aðustos, bin dokuz yüz doksan dokuz da, bu hayattan ebediyen aldý. bize ne mi kaldý? bize, on yedi aðustos gecesinde ki o, büyük felaketi unutmayýp, her sene devlete,yetkililere hatýrlatýp, on yedi aðustos þehitlerini anmak kaldý.
Mustafa Tellal
17/08/2014
17/08/1999 marmara ve çevresin de büyük kayýplar verdiren büyük acýlar yaþatan adapazarý/gölcük depremi olarak bilinen o doðal felaketi Rabbim inþallah bir daha bu ülke ve dünya ülkelerine de yaþatmaz. deprem de hayatýný kaybedenler için bir fatiha duasýný çok görmeyin. Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Tellal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.