Ruhumun prangaları çözülünceye kadar

Bir ölü denizin sessizliðinde
kaybolan umutlarýmý arýyordum
Yüzümü okþayan
sevdalý rüzgârýn esiniyle
Ýçimin kabardýðýný hissettim

Saatlerce konuþmayan dilim,
Yýllarca aþka hasret melalim inliyordu
Zihnimin vurgun hali acý veriyordu,
ufuklar açmýyordu
Aðlamanýn acziyeti yüreðimi
daðlayarak üzüyordu

Oysa bir can olarak
Samimi yaþamak hakkýmdý
Aldatýlmýþlýðýn korkusu,
þartlanmýþ lýðýn sultasý
nesilleri heba ediyordu

Nereye baksam
Ve hatta feda olmak için
gönül yollarýna yatsam
Ezilmenin bin hüznüyle
vicdanýmla aklansam
Anlaþýlmak için bir korku
Yaþamadan uyusam
baþým aðrýmýyordu

Ne oldu, nasýl oldu da
Tefrikalar kalpleri
ayrýk otu misali kuþattý
Bireyin sosyal ve hukuki
haklarý gasp edilerek dýþlandý

Makamlar
gönülde saltanatlaþýp
Ýhsaný, inayeti ve takvayý
bir çýrpýda gönüllerden attý

Ne kadar dile gelen
Maslahat varsa ruhsat satýldý
azim kimlere kalmadý
Geriye ne kaldý, ruhundan bihaber
nefesler kalbinde aþký yaþamadý

Hiç yaþasaydý
Hamaset bu kadar yayýlýr
ve ayyuka çýkar mýydý
Heveslerin bedene hasredilen
Ve zerke dilen
Türabý insaný hiç yorar mýydý
Lehçenin
bin bir çeþit zenginliði aþikarken,
kavga ve dalaþ olur muydu

Cehalete has çýðýrtkanlýk
Hiç kulaklarý yýlgýnlýða savurur muydu
Ne oldum delisi olmak
Ne kadar insan olmak
ve kul gibi yaþamaya
Zemin hazýrlayan ahmaklýk ve uygun
bir zamanda yol aldýran çýlgýnlýktý

Susmak, mahkûmun çaresizliðinde,
Mahzunun melalinde ki uhdeyle
Ruhumun prangalarý çözülünceye kadar
Cehdin vecdine ereceðim bir gün
O öyle bir gün ki,

Gözyaþlarý sel olsa bile nafile,
Aþk; hakkýyla gönülde filizlenmeyince,
Vicdan netleþmeyince,
Hesap her dilin ahenkli
nefesinde sevdayý secdeyse

Arafat’a çýkan, vakfe yapan gönüller
Mukallit olmaktan kurtulup
Tahkike eriþse
Ve bu minval üzerine
hali fakirliðini hasrederek yüzleþse
Aþkýn, iksirinden
yudum yudum nefeslenerek
maveranýn vecdine girse


Mustafa Cilasun

Sosyal Medyada Paylaşın: