bedenimi ciðerlerim ciðerimi itler yedi artýk bir þey kalmadý geriye ne yariným kaldý ne geleceðim
lambalar çoktan söndü sokaðým da caddelerim zaten uzaktý hiç aydýnlatamadý ayaklarýmý
kör olasý gözlerim görmedi varlýðýmý kuyularda yaþatýp çürüttü gençliðimi yaþlýlýðým maskara oldu emek verdiklerime horlandý dýþlandý bekçi býrakýldý kapý önüne
yasaklandý düþmana havlamam diþlerimi göstermem bile suç sayýldý kapý bensiz açýlýp baþ köþeye misafir edildi aðýrlandý dostu olduðum can ciðerim tarafýndan soysuz insanlar
artýk kýstým kuyruðumu zincirleri kýrýp yeniden hapsoldum kendi deðerlerime acýlar yüreðime büyük sancýlar verse de
zaten acýlarla yoldaþ olmayý doðarken kabullemiþtim
biliyordum yaþamak için arý olmak vardý dünyada ama hep çiçek olup bal verdim vefasýz insan oðluna
16/08/2014 Muhtar Gazi TOPAL MALATYA Sosyal Medyada Paylaşın:
yarsever Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.