SONBAHAR

Mevsim sonbahardý.
Koca gövdeli, tunç yapraklý yaþlý aðacýn altýnda,
Tahtalarýnýn bir kýsmý kýrýlmýþ bankýn kalan kýsmý ise,
Þahit olduðu anýlara bir yenisini ekliyordu.
Koca aðaç yýllarca yaptýðý gibi dallarýný sarkýtmýþ,
Bankýn üzerinde hayal dünyasýna dalan kadýný dinliyordu.
Kadýnýn hayalini bozmamak için
Tahta bank gýcýrdamýyor,
Koca aðaçta ise,
Esen tatlý rüzgara raðmen yaprak bile kýmýldamýyordu.
Yerdeki rengarenk yapraklarýn her biri,
Banktaki kadýný, hatýradan hatýraya götürüyordu.
Kadýn aðaçlardaki kuþlarýn baðrýþmalarýný bile duymuyor,
Ýçinde, dýþardan duyulsa,
koca kayalarý bile param parça edecek çýðlýklar kopuyordu.
Kadýnýn bu sessiz çýðlýklarýný hisseden gökyüzü,
aðlamaya baþladý.
Koca aðaç ebedi dostunun baþýný omzuna aldý,
gözyaþlarýný yapraklarýnda toplamaya baþladý.
Sonunda o da fazla dayanamayýp,
Bir damla gözyaþýný yapraðýndan kadýnýn yanaðýna býrakýverdi.
Kadýn yerinden sýçrayarak hafifçe mýrýldandý.
“Bedenin býrakýp gitmiþ olsa da, ruhun burada benimle, biliyorum”
Ve kadýn, tahtalarý kýrýlmýþ bankýn kalan kýsmýna yeni bir aný býrakarak uzaklaþtý.
Gökyüzü sustu,
koca aðaç sarkýttýðý dallarýný toparlayarak derin bir sessizliðe büründü…

Birkan Onat

Sosyal Medyada Paylaşın: