Ben gözlerimi Senin gözlerinin baharýnda açtým Paslý gözlerimden Nehirler gibi çaðladýn O an dünya durdu sanki sen önümden bir rüzgar gibi geçip giderken
Papatyalar taktým saçlarýna Hasretim sana Çocuklar gibi dudaðým bükük Aðlamaklý gözlerim Serçeler susuyor Sevi aðaçlarý boyun bükmüþ Kimsesiz sokaklarda ayak izlerim kaldý Terinle uyur gibi Teninden kalbine damlar gibi Tomurcuklar serptim Çýðlýklar attým Koþtum Koþtum hiç durmadan Soluksuz kalana kadar Bir elimde sen Bir elimde yokluðun Denizin dibine batýncaya kadar Sana varýncaya kadar koþtum
Ve sonra Durdum Etrafýma bakýndým Elimi kalbime koydum Az ötemde deðil kalbimde seninle karþýlaþtým Boþuna bunca yolu koþtuðumu anladým Oturdum yaný baþýna Saçlarýný okþadým Bir çocuðun baþýný okþar gibi Kimsesiz bir çocuðun
Bu þehrin en yalnýzý benim En üþüyeni En çok ýslananý benim Ve en çok ölenide benim Kurþun gibi soðuk Bir ateþin külü gibi savunmasýz Bir rüzgar Bir yaðmur Beni alýp götürür Savunmasýzým Sýzým Acým Caným Týrnaðým Sana bulanmýþ Gökkuþaðý gibi Yedi renk Yedi mevsim Yedi iklim
Seni seviyorum Çünkü sen mavisin Gözlerin bahar Þehrin en güzel yanýsýn Güneþ gibisin Paslý bir pencereden Odamýn karanlýðýný aydýnlatan
Bir çiçeðin direnciyim ben Gözyaþlarýmla büyütürüm seni.
Ýbrahim Dalkýlýç
13/08/2014 17:05 izmir
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.