Yaþadým, evet yaþadým. Yaþadýkça yaþlandým. Tam unutacaktým, adýný anmayacaktým. Yine sana yakalandým.
Ya sen kör olsaydýn dedim. Geçip gitseydim yanýndan aðýr aðýr. Ya da ben saðýr. Sen istediðin kadar baðýr. Bir merhaba yüreðimdeki buzullarý eritti. O merhaba keþke ölseydim dedirtti.
Yaþlanmýþsýn diyordun. Evet yaþadýkça yaþlandým. Keþke o aný yaþamasaydým.
Sormasýn diyordum, sormasýn! Allah’ým koru! Ve o beklenen soru: “Görüþmeyeli nasýlsýn? “ Diyemedim sana diyemedim, Kör bir ressam gibiyim. Yanlýzca “iyiyim” diyebildim “Ya çoluk çocuk haným nasýl?” Hepsi çok iyiler mutlular dedim.
Oysa ki ben yýllardýr, Bir ümitle evliydim. Ýki çocuðum oldu ondan. Biri kýz, biri oðlan. Kýzýn adýný “Aþk” koydum, Oðlanýn sa “Yalan” Aþk “Izdýrp” la evlendi. Torunumun adý “Sabýr.” “Yalan” ise terketmedi beni yýllardýr.
Adem Çoban
Sosyal Medyada Paylaşın:
bahsivedilenci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.