Gün benim neyimdi, bilemeden geçti yýllar. Nice bulutlar süzülüp geçti yanaðýmdan, köklerimi yanýltmadý toprak; ah olmasaydý kabuðumdaki bu tanýklýklar.
Gün benim neyimdi, þimdi dallarýmda kar; içimde sakin bir hasret var.
Yolda olduðumu bilirdim, yol benim ikizimdi; tohum ýþýrdý yapraklarýmýn arasýndan, yol bunu bilirdi. Kar gizlerimizi vururdu yüzümüze: aþk aydýnlýðýndaydýk o zamanlar.
Daða boy verdim, açtým kendimi; yan yana oluþumuza sevindim. Dilini anladým, dilimle çözüldüm; mevsimlerin neremizden geçtiðini gördüm. Sularýný dolaþtýr aynalý patikamdan, iþte terimi sildim.
Hiç anlamasam da olur; gün benim neyimdi, þimdi dallarýmda kar; içimde sakin bir hasret var. O kadar..!
ÞERÝF ERGÝNBAY Sosyal Medyada Paylaşın:
Şerif Erginbay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.