Sen gittikten sonra lal oldu sanki dilim Sustum, sýrrýmý kimselere söyleyemedim Sevemedim kimseyi seni sevdiðim kadar Beni terk ettiðini Yaramý sarmadan gittiðini Bir kalemde beni bitirdiðini Ýçimde sakladým, kendime bile diyemedim…
Tüm âleme kapandý gönül pencerem Pervazýna kuþlar bile konmuyor Dilenciler bile çalmýyor kapýmý Hiç kimse ne haldeyim sormuyor Ve hiç kimse beni, senin gibi anlamýyor Güller eskisi gibi kokmuyor Ay saklanmýþ buluta, yüzünü göstermiyor Sen gittikten sonra yýldýzlar da küstü bana Senin yokluðunda gecelerin tadý olmuyor…
Hangi coðrafyada bulmuþtuk birbirimizi Hangi iklimde kaybettik Hangi bilinmez evrenin denklemiydik Biz nasýl bir sevdanýn esiriydik Kimdi vuran kafeste kuþumuzu Umudumuzu, yarýnlarýmýzý çalan kimdi Kimin katline ferman olacak bu ayrýlýk Bu vebali kim taþýyacak… Bilemiyorum Bilemiyorum… Ýnan ki sen gittikten sonra ay yüzlüm Daðýldým ve bir türlü kendime gelemiyorum…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Süleyman ÇALIŞICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.