Bütün insanlara sordum. Elimde bir resim , dilimde ismin. Gördünüz mü lütfen yardým edin dedim. Boþ boþ baktýlar yüzüme. Giderken senin baktýðýn gibi....
Neden anlamýyorlar beni. Hiç cevap veren olmuyor. Aðýzlarý oynuyor ama hiç ses gelmiyor. Yalvardýðýmý duymuyorlar. Bana ses vermiyorlar. Sanki her biri kavuþmamýzý istemiyorlar.
Bu gün adamýn biri, elleriyle iþaret etti. Yok dedi. Sesin çýkmýyor , duymuyorsun dedi. Tokat gibi indi yüzüme. Þimdi anlýyorum sesiz kalýþýmý gidiþine.
Sen benden sadece yüreðimi deðil. Her þeyimi almýþsýn , sesimi dinleyiþimi. Ben seni nasýl bulacaðým ,þimdi ben hala ona yanarým. Uðruna bir bir dil deðil bin beden harcarým. Ben bu hayatta bir tek sana sana yanarým....
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilgün yücelkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.