Öldürülen Yine Insanlık Oldu

Yüreðim sýkýþýyor, içim eziliyor,
Ölüm kol gezerken, âlemde
Katledilirken masumlar,
Can pazarý yaþanýrken,
Ulu orta bütün dünyanýn gözü önünde..
Gönlümde bir yangýn, beni de yakýp kül ediyor..
Için, için aðlýyor ruhum,
Uzun zamandýr hep nemli gözlerim..
Ciðerimi daðlýyor, gördüklerim..
Ne yapsam hafiflemiyor bedenim..
Insanýn bünyesine aðýr geliyor bu olanlar,
Uzaktan seyretmesi bile, büyük bir iþkence..
Can nasýl dayanýr, bunca eziyetlere ?
Bir son bulsa artýk, bu saçma sapan kavgalar..
Ve hiç olmadýk savaþlar,
Hani, herkes eþitti, herkes insandý !
Hani, barýþ diye bir þey vardý !
Bu kadar çabuk mu, harcandý ?
Oysa! Zaten her canlý,
Vakti gelince ölümü tadacaktý..
Kim, kimden aldý bu hakký salahiyeti ?
Hangi, dinde yer aldý insaný hiç uðruna öldürmek ?
Hangi, adaletin hükmünde var peki ?
Masum insana ceza kesmek !
Yok olmadý !
Olmadý, hiçbir zaman, öylesine keyfi karar vermek !
Insanlýða, hiç mi, hiç yakýþmadý ! Böylesine bir vahþet..
Bir kez daha saptý ademoðlu...
Bir kez daha sapýttý insanoðlu..
Ve öldürülen yine insanlýk oldu..

Yazan: Gönül Cesli
Sosyal Medyada Paylaşın: