Bir zamanlar, yeryüzünde, Mutlu bir kýz yaþardý. Mutlu Kýzdý, onun adý. Yoktu onun hiç bir kederi. Sabahtan akþama kadar Güler, þarký, türkü söylerdi! Bazen derenin kenarýnda, Bazen bahçede gezerdi. Yanaklarý al, al olurdu; Dudaklarý pembe, pembe! Koþar, yorulurdu delicesine! Bilmezdi Aslý ile Kerem’i; Bilmezdi, yusufcuk kuþunun Acý dolu hikayesini... Çok mutlu bir kýzdý O, Neþeli, neþeli yaþayýp giden! Bilmezdi, aþkýn ne dert olduðunu Bilmezdi! O vefasýzý, sevmeden... Bir gün, aþkýn rüzðarý Ýpek saçlarýný okþadý. Mutluluðun son bulduðunu, Zavallý kýz, o zaman anladý! O gün, o zamandan beri, Acýya dönüþmüþtü mutluluklarý! Gönlünde aþk sýzýsý, Yüreðinde aþk yarasý! fakat kimse bilmeyecekti; MUTLU KIZDI ONUN ADI...
Mustafa YÜKSEL
Sosyal Medyada Paylaşın:
şair07 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.