anneme yazabileceðim en kötü þiir olacaðýný hiç düþünmemiþtim
epeydir kül karasý yalnýzlýðýma konuk olmuyor o ses duymuyor aðrýyan kalbimin iniltilerini herkes kendine yabancý bu þehirde faveran gülüþleriyle yüzünü maskeliyor herkes görsen anne yüzlerinden acý akýyor
bu keþmekeþ aynadaki yüzümden korkuyor olmam gördüðüm her suretten kaçýþým þizofren belirtisi deðil inan kendimin kendimle olan kavgasý
keþke bir elzheimer hastasý olsaydým unutabilseydým bazý þeyleri gözlerimin uçurumuna düþen siyah incileri ah anne nefesim çürüyor israfil üfledikçe
içime yaðan ateþleri beynimin kasýklarýnda volta atan vesveseleri aðýr travmalarýmý bilmeni istemedim o yüzdendi derin susuþlarým yüreðimin gayya çukurunda örselenmiþ inancýmý al benden ve barýþ kokan saçlarýmý yak nevruz ateþiyle savur küllerimi dicle’ye anne
ben öldüm Kejé’nin gözlerinde
Sosyal Medyada Paylaşın:
lirikyalı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.