ruhlarý gecenin kül karasý
benzi solgun yüzler
ölümün insan tasviri
zamansýz vedalarýn zamaný þimdi
vedasýz ayrýlýklar
uzayan yollar
feri sönmüþ bakýþlarda
renklerin yokluða dönüþü
havada
yoðun bir barut kokusu
bir çocuk sesi
uzakta aðlayan
can almaya hazýr bir bombanýn ýslýðý
sonra
kopan bir baþka film karesi
düþen bir takvim yapraðý
bir can daha zamansýz
umarsýzca kaybedilen
doðduðu topraklara
ekilen ölüm tohumlarý
kahpece projelerin
kahpelikleri
ve kopan uzuvlarýyla
elleri
ayaklarý
baþlarý
seyreden insan gruplarý
insan ise ne kadarý
kanlý elleri
kana doymayan
yaban coðrafyalarýn
organize katilleri
her coðrafyanýn
her topraðýn
kendi bahçesinde yetiþen
bakýmlý
özenle büyütülen
ihanet çiçekleri
ve ölüm
her gün biraz daha
gömülen insanlýk
sinsi gülüþleri
sinsi kahkahalarý
sömürgeci güçlerin
ve
daha çok kan
daha çok zulüm
dah çok acý için göbek çatlatan
ikna edilmiþleri
hep aramýzda dolaþan
benim yok artýk
ne ýrkým
ne dinim
ne de dilim
Filistin’de
Gazze’de
her nefeste ciðerlerinize dolan
içinize çektiðiniz zulmün
bir bombayla parçalanan
her candan
her tenden bir hatýra
bir toz zerresi’yim þimdi
acý oturmuþ kaný durmayan
görülmeyen gözyaþlarýyým ben
teninizi ýslatan
yaðmurlarýyým þimdi
artýk görmeyen çocuk gözlerinin ...