Ellerimiz Boşluk

pervane etti rüzgar göz ucumda dönen yapraðý
heybetli aðaçlarla konuþuyor bir tanesi
kim kimin bilinmiyor
aklýnda kalmýþlýðýyla uzaklaþýrken
seven sevene bir þey söylüyor

çarpýyor bir yerlere
sandýðýný yeþilini eteðini katlýyor gibi
üstünde birinci kat
iki ve diðerleri
beþ boyutlu bir kuþun düþme hali
camý kapatanýn kim olduðunu düþünmek gibi
yada nerede kim nasýl hangi acýyla
katlanýyorsa olan bitene
yormasam da gözlerimi
içimdeki gezginin ipiyle çeviriyorum resmini

aþk burada bu yakýnlýkta olmayacaktý
susacaktý anteni apartmanlarýn
sucu geçecekti acemi motoruyla gencecik
kaldýrýmlarýn dar oluþundan yakýnan biri için
akþam olmayacaktý bir daha
ama nasýl gelir bilinmez
dalýmýza çöken karýn yere düþen karanlýðý

içini gezdirip duran ilerisi mi
gerisi mi geçip gitmelerin
sonra sorulmaz mý ben niçin anýmsamýyorum
mutlu olmuþtuk
bolca arkadaþlarý olan birinin yalnýzlýðýný konuþuyorduk

ama bir þey var
sarmaþýklar üzülmeyi biliyor
günü gelince gülmeyi
dokunmadan da sevilirmiþ sevgiler
ellerimiz boþluk deðil mi.









Sosyal Medyada Paylaşın: