Ne Zormuş

Ömür boyu aþkýyla heder olduðum yâri,
Dünya gözüyle daha görememek ne zormuþ,
Umudumun içine doðradým ahuzârý,
Sevdiðimi sineme saramamak ne zormuþ.

Ne kadar da yar diye sevip sarsan da cana,
Acýklý bir film gibi geliniyormuþ sona,
Bir hatýr sormak için sarýlýp telefona,
Bin ah duyarým diye aramamak ne zormuþ.

Yaþamak zor olsada bu ayrýlýk yasýyla,
Bir teselli ararsýn her sevda þarkýsýyla,
Umutlarým yeniden yýkýlýr korkusuyla,
Özlemi mi haykýrýp duramamak ne zormuþ.

Sýrma saçý daðýlýp düþünce yüzlerine,
Dayanamam ölürdüm yaþ dolsa gözlerine
Bir yasaklý misali uzanýp dizlerine,
Mutluluk hayalleri kuramamak ne zormuþ.

Nice kervanlar geçti gezdiðimiz yollardan,
Adý bir ezgi gibi düþmedi ki dillerden,
Rengarenk çiçeklerden papatyadan güllerden,
Saçlarýna taç yapýp derememek ne zormuþ.

Anýlarý yokladým yine gözlerim doldu,
Bir beden bir can idik þimdi bize ne oldu,
Ondan geriye kalan kuru bir caným kaldý,
Onu da yar uðruna verememek ne zormuþ

Yunus YALÇIN
Sosyal Medyada Paylaşın: