/ Eskiden /
Uyuyunca
Gökyüzünün sönmeyen yýldýzý oluyordum…
Ýçime nefes, nefes sýzmak isteyen karanlýðý
Iþýðýmla itiyordum.
…
Uyudukça büyüyor düþlerim…
Düþlerim büyüdükçe ayaklarým boþlukta kalýyor.
Uyanýnca hiç bitmeyecek sandýðým günle
Batmaz sandýðým güneþle
Ve taptaze nefesle
Hayata sarýlýyordum.
…
Hep benim kollarým uzandý sarmak için
Teninden sýzdýðým yürekten baþkasý olmadý;
Ne yüreðimi ne yaramý ne gecemi ne günümü saran.
/ Þimdiden birkaç adým önce /
Uyudum.
Yalnýz deðildim…
Benden daha parlak yýldýzlar vardý.
Mutluyum sanýyordum ama…
Ya içimde uyanan korku…
Sýzlayan yürek…
Yeri dolmayan yokluklar…
Vazgeçilmiþ aþklar(!)
Yaþanmamýþ anlar…
…
Uyudukça çoðalmýþ karanlýk.
Uyanýnca umutla bakýyordum gökyüzüne
Kuþlara el sallýyordum…
En çok kendimle
Konuþuyordum.
…
Hayata sarýldýkça
Yaþamýn kollarýndan düþüyordum.
/ Þimdi /
Uyuyorum…
Iþýðý sönmüþ yýldýzlar içine uyanýyorum.
Garip ama, bu acýdan huzur soluyorum.
Uyandýkça dört yaným duvar..!
Uyandýkça dört mevsim kýþ..!
…
Uyanýnca, tekrar uyumak istiyorum.
AsabiÞirin
30/o1/’o8
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
İlkbahar Yaz Sonbahar Kış Canım Annem Küserim Doğum Günüm Huysuz Savaşıyorum Nazar Değmesin Kalbimdesin <b><i>Meçhul Hayat Ağacı