Bir yol hikayesiydi hayatim.Boylu boyunca giden,bana derin darbeler yasatan bir yolun hikayesi.Bu yolda mezara girmek istemeyip,tabutta rövasata atan ölü gibiyim.Hatta bir sanki.Çigliklarim vursada bir yerlere bu su dünyasinda maskelenmis yüzler duymak istemiyor sesimi.Eskiya misali çiksam daglara,hatta propagandalar yapsam.Duyan olur mu sesimi*Evet olur ama karsima çikacak yine iblisin vekili.Bir yok ediciyse çekip silahini gönderecektir sessizlik alemine.
Omuz omuza verecek kimse yok ki...Insanlar...Kopmuslar birbirlerinden,hatta kendilerinden.Gecenin rengi bile degismis bu kusatma altinda."Hayat daima güzeldir."diyen Serkan bile simdi evde tek basina.Kimileri yasamayi unutmus,zevk diyarlarinda zamani kursunlamaktan.
Esaretin bedelini bile ödeyemiyor bile insan.Ödeyemedigi aslinda kendi hapsettigi benligi.Bazi hudutlar koymus kendine ve düsüncelerine.bazilarida kuzu oldugunu unutup baslamis kurtlarla dans etmeye.Kimisi bir Fransiz öpücügüne vermis herseyini.Hepsinin sorulara oartak cevabi ise:"Kaybedecek bir sey yok."
Temel içgüdülerinden kopup,ihtiras rüzgarlarinda uçup gitmisler.Fanatiklesen bu dünyada kutsal adam ilan etmisler,kanlarini emen vampirleri.Benliklerini çagirdigim zaman biçagin iki yüzünü dayadilar bogazima.Belliki kendi savaslarindan korkuyorlar.Sifreler kayip,"BEN" kayip.Bir tek "SEN" demesini biliyorlar.Son çigligim bu.Son perde,son umut.Insanliga dönüs için ancak "BEN"dir tek umut
Sosyal Medyada Paylaşın:
totti Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.