KALDIRIMLAR ÇOCUĞU
Her sabah erken kalkar, aðarmadan tanyeri,
O çalýþýr çabalar, yoktu o’nun kimsesi.
Baba yüzü görmemiþ, tanýmaz annesini,
Sefaletten ölmemiþ; ama çokça çekmiþti.
Dýþarda geçiriyor, zavallý dört mevsimi,
Nerde olsa yatýyor, yazýn sýcak iyiydi.
Derteleri depreþirdi, soðuk kýþ günlerinde,
Gözleri nemlenirdi, bacalar tüttüðünde.
Yýlmýþtý yalnýzlýktan, geceleri sevmezdi,
Yalnýz kalacaðýndan hiç olsun istemezdi.
Sessiz sesiz gezerdi, gün boyunca her yerde,
Zaman geçer giderdi, bir ekmeðin peþinde.
Büyük hüzün çökerdi, bazen küçük gönlünde,
Gözyaþlarý dökerdi, çekilir bir köþede.
Ekmeði dörde böldü, nerde bulsun yemeði?
Zeytini çöpte gördü ekmeðe katýk etti.
Her þeye raðmen yine yaþamayý severdi,
Ýnanmýþtý kadere ’þikayet niye’ derdi?
Günün yorgunluðuyla kenara çekildi mi,
Uyur kalýrdý orda, Unutup dertlerini.
Þu aylar geçe geçe, mevsimler deðiþmiþti,
Soguðu, tipisiyle kýþ günleri gelmiþti,
Kýþ gelince nasýl da dertleri çoðalmýþtý,
Kuytuda titremeye yine terkedilmiþti.
Pantalon delik deþik, giysi yerini tutmaz,
Ceket kýsa, incecik bedenini korumaz.
Rengi solmuþ bir gömlek, ayakkabýlar eski,
Çorabý yok giyecek, zayýftý, çaresizdi.
Fýrtýnalar eserken, donduracakmýþ gibi,
Dudaklarý uçarken, güller açtý çehresi,
Her hücresi donuyor, diken diken tüyleri,
Karný da doymuyordu, kýþ gerçekten çetindi.
Çaresiz kötü günde ’bulurum belki’ dedi,
Koþtu ekmek peþinde; ama hep nafileydi.
Sönmüþtü ümitleri, çaresiz yürüyordu,
Vakit geçip gitmiþti bitkin, halsiz yorgundu.
Hiç birþey yememiþti, cigeri yanýyordu,
Ayaktaydý zoraki, kafasý çatlýyordu.
Küçük yorgun yüreði, çok hafif atýyordu,
’Az daha gayret’ dedi, yol ortasýnda durdu.
Aðýr aðýr yürürken, ayakta sendeledi,
Gözleri kararýnca boydan boya serildi.
Düþüþ o düþüþ oldu, açýlmadý gözleri,
Ne O’nu gören oldu, ne O seslenebildi.
Dondurucu soðuktan morarmýþ çatlak eli,
Kanarken ayasýndan O artýk habersizdi.
Bir tek vicdan sahibi, uzatmadý elini,
Toprak baðrýna bastý, O’nu her gelen gibi.
O daha on üçünde süymüþ selvi gibiydi,
Gitti beraberinde hayalleri, düþleri.
Gelip geçmiþti ömrü, bir yaz yaðmuru gibi,
Bu vakitsiz ölümü hiç de fark edilmedi.
Kaldýrýmlarda doðdu, kaldýrýmlar eviydi,
Kaldýrýmlar çocuðu, kaldýrýmda can verdi.
03.03.1978-25.04.1978 Yalvaç
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.