beyazdý. saçlarýn kadar aðaçlarýn dallarý. karþýdaki dað, vadideki dere, ellerin ve hüzünlerin… yok, hüzünlerin deðildi beyaz. onlar kýzýl.
bir elvedaya bakardý el sallamalarýn. her yol ikiye ayrýlýrdý ilki dudaklarýnýn kývrýmýnda hayat bulanlar, gözlerinin buðusunda yok olanlar öteki. ben hep ilkini tercih ederdim. bilmezdin. bilsen de ne deðiþirdi ki ha, belki öperdi dudaklarýn alnýmdan her terimi silmeme sebep yorgunluklarýmda. ama deðiþmezdi yine de gözlerinin içine bakacak cesaretimin olmamasý.
kuru gül yapraklarý verirken bilinmez kuytularýnda sana titrerdi bedenim. titrerdi hüzünlerim dikenlerinden. hani en son verdiðim gül dikenlerinden. gül dikenleri diyorum. gül dikenleri. gül. ne olursun gül.
Serkan Canbolat Sosyal Medyada Paylaşın:
Serkan Canbolat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.