Gönül ağlar, sine yanar

Ne vakit Hu desem
Ruhun sahibe yönelsem
Kalbi elemimi bir bir zikredip
Ruhumun hicran damlalarýný silsem

Âlemi kâinat yanarken
Ümmet-i Muhammed melülle sirken
Ýnsan kimliði sekilerleþirken
Paganlýk pik yapýyor, Nefs þaha kalkýyor

Nereye baksam
Hangi milletin vicdanýný ansam
Mezopotamya’yý kendi haline býraksam
Ýnsanlýk adýna utanýp bir ömür aðlasam

Beþer önce insanlaþmalý
Ancak o zaman kulluk idrakine kanmalý
Akidesi þek ve vehimler içinde olmamalý
Ýndirilen dine göre inanýp yol almalý

Akýl, kalbin yetisidir
Sevgi, ruhtan nükseden esindir
Bilgi þems gibidir, istikamet nedenidir
Ýrfan marifete davet eden basiret erkidir

Aþktan söz edene bir bak
Ne kadar gönlü haktadýr, ne rahat
Nasýl fýrsatlarý bekler edepten çok uzak
Ruhsuz, kalpsiz, anlamsýz böyle yaþamak

Anne ukdelerini kýzýnda
Baba kursaðýnda kalan hevesi oðlunda
Görmek ve yaþamak istiyor, sefilleþiyor
Hakkýný yaþamaktan da mahrum býrakýyor

Ýnsanlýk yeksan olursa
Edep ve ahlak milletçe unutulursa
Fýrsatçýlýk ve piþkinlik hastalýðý baþlayýnca
An vakti iþaret eder, gaflet hakikati perdeler

Yaþa, nasýl istiyorsan öyle yaþa
Bir baþkasýnýn da hakký var unutmasana
Edepsizlik ve ahlaksýzlýk yüz akýn olunca
Sýðýnmak düþer kul olana, ruhu ve kalbi bulunana

Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın: