UNUTAMADIĞIMSIN

Aþk kelimelere sýðabiliyorken,
Neden ayrýlýk bir türlü dökülmüyor cümlelere?
Þimdi yalnýzlýk içinde gece,
Sensiz kalkýp gidiyorum her zaman birlikte gittiðimiz yerlere.
Yokluðunda sýzýp kalýyorum kuytu bir köþede,
Sessizliði bozan bir gürültü olur bedenimde.
Tekrar sokaklardan geçip eve geliyorum.
Bir türlü o eve sensiz girmek istemiyorum,
Yýllarca seninle paylaþtýðým sýcak yataðýma sensiz girmeye hazmedemiyorum.
Sensizlik ölüm gibidir, tek baþýna o soðuk esintilerin olduðu odada.
Her gece evden çýkýp saatlerce geri dönmem belki de bu yüzdendir.
Ayaklarým beni zorla götürür sensizlik kokusu sinmiþ o eve.
Bazen birkaç dakikasýna bile olsa hayallere dalar kendimi avuturum.
Her avutmam seni bir kez daha düþündürüyor,
Anlýyorum ki; UNUTAMADIÐIM oluyorsun.
Unutamadýðým olduðundan isyan edip deliriyorum.
Bütün her þeyimi alýp gittin,
Gündüzlerimi gece, gecelerimi sensizlik ettin.
Aydýnlýk loþ ýþýklý evimin ýþýklarýný karanlýða boðarak gittin.
Haydi diyelim ben delirmiþtim, ya sen neden gecelerime UNUTAMADIÐIM oldun.
Denizde bir damla su idi benim senden istediðim,
Sadece birazcýk sevgi…
Sen ömür de ben ömrün olurdum bir tanem.
Sen gece de ben gecende unutamadýðýn olurdum.
Unutmak zor,
Zordur seni unutmak, UNUTAMADIÐIM.

-ERZÝNCAN-
- 23.03.2014-

Maþuk Gültekin
Sosyal Medyada Paylaşın: