YEDİ MEVSİM

Yedi mevsim,
Yedi iklim kanadý durdu yaram.

Ýlk ölmem deðildi,
Ama ilk yürek sýzýmdý acým.
Sesine hiç dokunmamýþtý nefesim.
Ki, nefesin dudaklarýmýn neminde soluklanýyordu.

Kaç acý biriktirdim içimde bilmiyorum.
Kaç susuþlarýna alfabesiz kaldý dilim.
Ve kaç yaramýn solan yapraðý oldu yokluðun bilmiyorum.
Kuruyan bir çýnardý gövdem oysa.

Oysa konuþsa yüreðim.
Daðlarýn üzerine düþen sisler daðýlacaktý.
Kýrýlan sazlarýn bam teli onarýlacaktý içimde.
Ve demi soðumadan bir bardak çayýn,
Üþüyen mevsimlere gül olacaktý.
Solmadan, dalýndan koparýlmadan.

Yedi mevsim,
Yedi iklim kanadý durdu yaram.

Sanki içimde cam kýrýklarý var.
Öylesine keskin,
Öylesine caným’a batan.

Geberircesine sevdim seni.
Ölürcesine,
Ölürcesine özledim.
Bazen kurþun gibi tehlikeli oldum kendime.
Bazen yasaklandým.
Tetiði sen oldun içimdeki kurþunun.
Sonra sustum.
Geberircesine,
Ölürcesine.

Bazen yurdundan firar eden bir kuþ oluyorum kapýnda.
Bazen müebbet almýþ bir mahkum.
Ve bazen karlý daðlarýn doruklarýnda açan kardelen.
Yapraðýma deðen gözlerinde dokunuyorum güneþe.
Sonra ölümden beter oluyorum.

Alfabenin içindeki üç harf oluyorum.
Dilime dolanýyorsun.
Boynuna fular takmýþ bir çocuk gibi,
Sonra göðsüme inen bir yumru gibi,
Nefesime iniyorsun.
Kurþun yarasý gibi.

Yedi mevsim,
Yedi iklim kanadý durdu yaram.

Ýbrahim Dalkýlýç

02/07/2014
03:15 ist.

Sosyal Medyada Paylaşın: