sen
gecikmiþ vakitlerde zaman zaman
saçlarýmda dolaþan serin bir akþam rüzgarýydýn
seninle gelmiþti o
bahar yeþili bir mevsimdi
belki çok erkendi kimbilir
her þey için
belki de çok geç’ti
hayat denilen oysa yalan bir þehirdi
tek doðru sendin var olanlar içinde
tüm yaþanmamýþlýklarýn özünde sen vardýn
unutulmuþ gülümseyiþleri anýmsatan
gökyüzüydü bakýþlarýn
nedense hep rüzgar senden yanaydý
bana doðru eser
yüreðime savururdu saçlarýný
toplamaya çalýþýrdýn yüreðim gibi
yüreðin gibi
þimdi saçlarým darmadaðýnýk
ayaz düþmüþ tel tel kýþlardan
bir akþamüstü yine belki
bilmiyorum zamanlarý
tipi var bu þehirde be canözüm
kaldýrýmlarda kalmýþ ayak izlerimiz
ürkek mahzun bir kedi’nin aðlayan gözlerinde yaðmurlar
ne sen geleceksin
ne ben senden giderim bilirsin
olsa olsa bir baþka akþam olur
yanýna gelirim o gün
usulca eserse bir rüzgar
ve saçlarýný daðýtýrsa yine
bu kez uzaklara doðru
yaðmurlu kaldýrýmlarda ýslak ve kirli bir kedi görürsen
gözleri eski bir bahar yeþili belki
bil ki canözüm
sana kavuþmuþumdur o gün
o gün gülümseyeceðim bir biçimde
lütfen sen de bana son kez gülümse ...