Ben, Gün ýþýðýyým Üretirim durmadan. Isýtýr, aydýnlatýr Can verir Dost bulurum En ücra karanlýktan..
Denizim ben, Dalga dalga Ýçin için oynarken Yaþamýn türküsüyüm, Ezgileriyle zaman zaman Yürek sýzlatan..
Toprakla kucaklaþan Tohumum ben, Bir damla suda Boy veren Köklerim topraða Sarýlýrken...
Ýnsaným ben çoðu zaman, Anlamaya çalýþan Soran, sorgulayan Bir kocaman yürek. Ve kucaðýmda Yýllardýr biriken Umutlar Kürek kürek.. Saçýyorum her adýmda Tohum olsun, Filizlensin Yeþersin derken; Birileri de Aðaçlarý kesiyor durmadan..
Þimþeðim bazen Gökyüzünü kanatan, En karanlýk gecelerin Kuytusundan Gizlenenleri bulup çýkaran. Yine de, yetmiyor gücüm Her þeyin baþý insan, Zaman akýp gidiyor Ýstifini bozmadan..
18/12/2006
H Hikmet Esen
Bilgi, birikim, insan olmanýn erdemi derken ve güzellikleri var ederken gönül gözlerimizde; Çirkinlikler, savaþlar, ölümler, kötülükler de karartýyor yüreðimizi.. bunalýyor insan, kýzýyor yaþama küsesi geliyor zaman zaman..
Sosyal Medyada Paylaşın:
H Hikmet Esen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.