O gençler, o çocuklar, Dünyaya geldiklerinde Cennetten birer müjde Billurdan damlaydýlar... Pýrýl pýrýldý hepsi Güneþ gibi, ay gibi Dýþý temiz, içi temiz Özleri tertemizdi!
O zaman gönülleri O zaman yürekleri Yüzleri kadar aktý Hepsi de; dolunay kadar berraktý Itýr kokusunu, Menekþe kokusunu aratmazlardý Baldan bile tatlýydýlar…
Þimdi ise kýzýyoruz onlara Sahi, onlara mý? Kim bilir? Belki de kendimize, Ya da; Onlara öðrettiðimizi sandýklarýmýza Daha doðrusu beceriksizliðimizden Öðretemediklerimize kýzýyoruz!
Yok, yok, demeyin sakýn Kim öðretti hýrsýzlýðý, arsýzlýðý? Kim öðretti küfrü, yalaný, talaný? Kim öðretti adiliði, bencilliði? Sevgisizliði, saygýsýzlýðý kim öðretti ? Soysuzluðu, namussuzluðu kim öðretti? Kim öðretti hainliði? Kim öðretti caniliði!...