Yârim "İstanbul"!...
Hale’nin gözleri, Lale’de de ayný,
Bir güzel “Göz” diye, yanmam,
Sahte gülüþü kutuplara göm emi,
Daha da sana, ha diye kanmam…
Ne kaðný gerek, nede at-araba,
Bir yastýkla döþek, neye yetmez,
Bir deve yüküydün taþýdým seni,
“Ceyda” yoksa, bu yer gerekmez…
Aþýklar diyarý, beni de alsýn yanýna,
Ermiþler-derviþler açsýn kucaklarýný,
Doðru duman tütmezse garip yuvada,
Karýncalar bile taþýr, çöle ocaklarýný…
Hiç vefa vermeyen aþkýnla tütmem,
Hiç deðilse denize baðrým sürerim,
Yangýna su gerek, yüz onu ara sor,
El uzatmaz vefana, bohça dürerim…
Dala sunsaydým, meyve çürük çýksýn,
Bu kalbi “çaldý” elinde bir koz olsun,
Zülfüyâr, eskimiþ aþkýný unutuyorsa,
Varsýn öylece kalsýn, yara köz olsun…
Her ne kadar bu gönlüm kýrýksa ona,
Aþk gözüyle, son defa görebilseydim,
Aþkta nefrete yer býrakýlmaz demiþler,
Kaç çatmaz yüzü, yüze sürebilseydim…
Mekan deðiþtirmeye bir karar aldým,
Bundan böyle artýk, yerim “Ýstanbul”,
O açarsa kucaðýný, sen den daha iyi,
Sýmsýký sarýlacaðým, yârim “Ýstanbul”…
Veysel Kimene
Sevda Þairi
(Kemal Yenice)
© Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Þiirlerin izin alýnmadan kopyalanmasý ve kullanýlmasý 5846 sayýlý Fikir ve Sanat Eserleri Yasasýna göre suçtur.
27.12.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.