ilk okullu kaval çalar hüzün çalar bilirim de çeviremem dilimde ilk ayrýlýk uyandýrýr sabahý bir anýmýz varmýþ gibi orada geliþir kalpler sýçrar geceye doðru yýldýz batar bahçemize söyleyemem
uyuyamam ne yana dönsem eski bayramlarýn telaþý gün eksilmesin ayný kalsýn ister içi titrer saatlerin uyuyamam
kuþlar çekiþtirir eteklerini perdelerin zor olur taþýmak mutluluðu bir köþesinden bir köþesine dünyanýn
öper misiniz gözlerime dalýp taþýrýp þefkatinizi saçlarýmdan binlerce yýldýr huzura kavuþuyormuþ gibi ellerimiz sevginize sýðýnsak
güneþ yaþattý suyu üstümüzde gölgelerin yüce þarkýsý sonsuz bir taþ gibi aðlayýp durdum küçülüyordu uzayan zaman karýncalarýn kýrýlgan yüreðinde
renkli ipler sarkýttýnýz yaðmurlardan koþtukça azaldý tarlalarýn beyazlýðý içim kimin kanatlarýna deðdi böyle