SENİ SEVMEK İSTANBUL'U SEVMEKTİ

Fatih’te yürürken ben sessiz sessiz,
Beyazýt’ta kýbleye dönmekti seni sevmek.
Bir evliya’nýn lisanýnda buldum seni,
Bir padiþah’ýn fermanýnda, bir martýnýn çýðlýðýnda...
Eyüp’te bir kandil gecesi, sabahý beklemekti seni sevmek.
Süleymaniye’den Mimar Sinan’a selam durmaktý özlemim,
Sahi, Sinan çizebilir miydi gözlerini?..
Mihrimah Sultan önünde eðilirdi, utanýrdý güzelliðinden.
Gülüþün Ýstanbul’da güneþin doðmasýydý...
Bakýrköy sahilinde yaðmura tutulmaktý seni sevmek.
Ayasofya gibi mahzundu yüreðim,
Beyoðlu gibi yýkýk-dökük...
Ýki kýta gibi gelemedik bir araya,
Savrulduk boðazýn dalgalarýnda.
Galata’da akþama kucak açmak,
Eminönü’nde kaybolmaktý seni sevmek.
Üsküdar’ý terk etmekti senden vazgeçmek,
Kýz Kulesi’ni ateþe vermekti...
Ýmkânsýzdý... Senden vazgeçmek Ýstanbul’dan vazgeçmekti...
Seni sevmek,
Sultanahmet’in minarelerinde duyulan tekbir sesi,
Karacaahmet’te okunan bir Fâtiha’ydý...
Seni sevmek, aslýnda Ýstanbul’u sevmekti!..

Onur Ç.
Sosyal Medyada Paylaşın: