uzak yalnýzlýklardan yansýyan hüzün
giden günü aðýr aðýr soldururken
sessizliðin üzerine akþamýn buðusu düþüyordu
renklerini alýp gitmiþti zaman
unutulmuþ gülüþler býrakmýþtý yoksul kaldýrýmlara
yalnýzca gri bulutlarýn parçalanmýþ ayazýydý geriye kalan
üþüyen ellerini ceplerine saklayan kimsesizler için
þehirler geliþiyordu gün güne
acýtan yanlarý çoktu elbet insanlýktan yana
çocuktu o
acý hikayesiyle baþbaþa
yaþamla ölüm arasý bir yerde
kendini hiç kimse kadar yok hisseden bir caný
aðýr ceza gibi isteksizce taþýrdý bedeni
ismi lazým deðildi hiç kimseye
aslýnda herþeyle birlikte unutmak isterdi ismini bile
ardýný arkasýný arayaný
halini soraný yoktu
itilmiþti nicedir yerinden yurdundan
þehrin sokaklarýna yoldaþ olmuþtu
kaderine sokaklarý yazanlar
eline de tinerli bez tutuþturmuþlardý
kokladýkça uyuþan
kokladýkça ölen bir yaþam iþlerine geliyordu
kansýzlýktan solmuþtu yüzü
bakmak
görmek gerekiyordu
ne okula gidebilmiþti
ne de bir þey öðrenebilmiþti yaþamdan
daha çok koklamak
daha çok uyuþmak için yaþýyordu
insanlar zararlý böcekler gibiydi onun gözünde
iten kakan zulmeden
haklarýný gasp eden asalaklardý
çaresizlik sarmalýnda bir kan pýhtýsý gibi
kimsesiz kimsesizlikler týkadý þehrin sokaklarýný
bakýp görmezlikten gelenler ödedi faturalarýný
birlikte ölmekten baþka çýkar yollarý artýk yoktu ...
yaþatmayý baþaramayanlar için ölüm tek çýkar yoldur ...