Direndim
ümidin o uçsuz bucaksýz maviliðinde
kulaç attým, aldýrmadan
önüme çekilen setlere
hayat dedim hep kýþ olmaz ki
Yaralandým
en çok sevdiklerimin
zehirli mýzrak uçlu
sözleriyle
Yeniden
yeniden dedim hep
defalarca þans verip günüme
kan damlarken göðsümden
doðruldum tebessümle
Can kaybettim
gönül kuþumu öldürenler
hep sevdiklerim oldu
nedense
Nefret ettim
intihara meyl ettim
gönlümden sýzan
kara bulutlarý görmüþlerdir
mazereti yoktur baþkaca
sevdiklerimin
zannýmca
Sevdim
korkusuz
uçsuz bucaksýz
dolu dizgin
en iyi düþüncelerimle
Korkuyorum
yarýn öldüðümde
dua edecek kalmazsa
topraða bulanýnca bedenim
Aynalar
özü gösterseydi eðer
görürmüydüm
onlarýn gördüðünü
ve zannettikleri kötülüðümü
Çaresiz
göz yaþlarýyla yýkýyorum
gönlümü
selasýný veriyor hýçkýrýklarým
sahipsiz düþlerimin
Siyah gül
sevemedim baþka renkleri
siyahdan gayrýsýný güllerin
aðýtlar yaktý sanki
gelecek günlerime
Dua
Allah’ým imanýmýn en saðlam
yüreðimin senle dolduðu an
geciktirme sana varýþýmý
kýrgýným sevdiklerime ve sevenlerime...