Ne kalp eski kalbimiz, ne beden eski beden Ömür denilen zaman nefes nefes bitmekte Ölümü tadan gider, geri dönmüyor giden Gözbebeðinde güneþ yavaþ yavaþ batmakta
Gün gün tükendiðini hissettikçe erkinin Bir yýlgýnlýk baþlýyor sonlarýnda þarkýnýn Biliriz ki ecele faydasý yok korkunun Girdiðin kabristanda ne insanlar yatmakta
Ýnsaný anlamazsýn, kim deli kim akildir Kimisi zengin yaþar kimisi sersefildir “Komþusu aç iken tok yatan bizden deðildir” Bütün iþ aðýzlarda helal lokma yutmakta
Nerede? Kazanýrken duyduðun heyecanlar Adýný anmaz olmuþ candan sevdiðin canlar Neye yarar dünyada kalan saraylar hanlar, Bu son yolculuðunda bir tek kefen yetmekte
Mesele insan olmak, yaþamý bilmek deðil Mesele ebet kalmak, geçmiþi silmek deðil Zamanlý ve zamansýz, mesele ölmek deðil Mesele bu dünyadan adam gibi gitmekte
Ýbrahim COÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın:
cosari Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.