bazen sabah ezanýnda ýþýðý yanan evler gibi huzur doluyo içim..bazen deli deli atlar tepiþiyo..kusuruma bakma ey ruhummm..ben seni ne çok yordum.. çakýl taþlarýna dolaþtýrýrken beni, daðlarý aþanlarýda sen yaratmadýn mý? kayýtsýz sana inanýrken ben..beni en çok sen kanatmadýn mý..? korkulan o anýn geldiði gibi, yarenin yaraya döndüðü gibi,siyahýn beyaza hinliði gibi kahrýma imaným, baðlýlýðýmsýn.sen benim zavallý çocuk yanýmsýn.. kurtarsýn istersen inandýklarýn, gel desen koþar mý güvendiklerin? dibine vurmuþsun palavralarýn..sen’’asla’’semtinin son duraðýsýn ...sen benim hiç yaþým, yalnýzlýðýmsýn. Sosyal Medyada Paylaşın:
apranax Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.