Oymuþ kenz-i nihâným, bana ayna tek refik
Býraktým sükûtumu kelâmýn tuzaðýna
Ah süveydâ, anlasan, bir ana gibi müþfik
Kaçtým yine kendimden þiirin kucaðýna
Ânla hüznün vuslatý ve fonda inleyen ney
Coþunca gem tutmuyor gönül ezelden âsi
Nedir biliyor musun süveydâ aþk denen þey
Sen kokan mýsralarýn kalemle sonsuz valsi
Yazacaktým süveydâ yazabilseydim eðer
Hangi hükme serencam gözlerinin zindaný
Ve mutlaka yazardým o gülüþün ki deðer
Saadet zannettiðim bütün ömr-ü þâdaný
Eriyip damla damla o eþsiz nâr-ý beyzan
Kuþatýrdý buz tutan kalbimi þûle gibi
Ah süveydâ, deðer mi o bakýþlarýn bir an
Kapanan gözlerime nurdan bir hâle gibi
Ýntikamý çok garip hayat denilen þeyin
Susuz kalmaya mahkûm, bulandýran duruyu
Heyhat! Süveydâ, kýrýk kalemim bencileyin
Ýncitip kanatýyor çizdiði tek doðruyu
....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.