SEN GİDERKEN BEN
Sen giderken ben
Ne oldum bilemezsin.
Güneþe isyan çýkartan gözlerin
Çünkü güneþin iþgal edemediði ücralar
Kime kaldý zannediyorsun.
Oralar öyle miydi?
Þimdi bakýyorum da öyle deðilmiþ be sevgili
Sen giderken ben.
Varla yok arasýný ölçtüm
Aþka aþk neþeye neþe katan günler
Þimdi zaman ayarlý bir bomba gibi patladý.…
Sen gülünce umutsuzluk tohumlarý kururdu
Þimdi sen giderken beni o tohumlara gömüyorsun.
Ne ekmek verdiðimiz kuþlar geliyor artýk pencereye
Ne de kokusunu duyuyorum fesleðenlerin
Sahi ne oldu o fesleðenlere?
giderken onlarý da mý götürdün
Gel artýk umut tohumlarý hayata gözlerini yumdu
Gel artýk.
Gel ki tohumlar bahara kavuþsun
Gel ki tabiat kuraklýða karþý dirensin.
Gel ki bu beden kendini bulsun.
Gel ki damar kan görsün
Filizler tomurcukta tomurcuklar kundakta soldu
Takvimlerden bir mevsim kurudu
Ay periþan ve boynu bükük, yüreðinin yarýsýný gidiþinde yitirdi
Ay artýk yalnýzlýðý parlatýyor geceleri
Üþüyorum haziranda
Þimdi Ne zaman bir türkü duysam
Melankolik bir ruha dönüyorum.
Nietzsche doðru demiþ be sevgili
Uçurumu sevenlerin kanatlarý olmalý diye
Senin gideceðini adam anlamýþ ya.
Beni düþerken çek hayat
Haberim yokmuþ gibi
Kanatlarýmý nereye koydun sevgili
Giderken almasaydýn iyiydi.
Ne zaman gökyüzünden bir yýldýz kaysa apansýz gidiþin gelir aklýma…
Sen Masum bir bebeði annesinin düþlerinden kopardýn
Bir bebeði memeden ayýrdýn
Kendine nasýl bir pay ayýrdýn
Açým ben þimdi.
Gelsen söz
Balýk bile kýzartabilirim sana.
Bu kýzgýnlýðýmý unutabilirim.
Sen yeter ki gel.
Belki güleriz.
Gözlerimden bir damla yaþ süzülür kor yüreðime
Þimdi yokluðunda her gece ayný yatakta ölüp ölüp
Milyon kez daha ölmek için diriliyorum uyanarak
Milyon kere ayný türküyü çalýþýyorum
Sözlerini yeniden yazýyorum
Korkma acýlarý eþit bölüþüyorum
Payýma düþen karanlýðý kemiriyorum þimdi
Gelsen iyiydi.
Belki ýþýklarý da açardým.
Sýrf bir zerre umut gözlerimi gözlerinde açmaya
Zerreye döndüm
Kendime göre bir sendrom bulmalýyým be sevgili
Týpta çaresi yok diyorlar
Daha bizi tanýmýyorlar.
Gelsen ezberleri bozarýz
Tarih yeniden yazýlýr
her zaman aþk kazanýr
diyordu ya türkümüz…
Þimdi ne zaman bir türkü duysam notalar aðlar…
Ne zaman gökyüzünden bir yýldýz kaysa apansýz gidiþin gelir aklýma…
Þairliðin acýmasýz bir hastalýk olduðunu da seni kaybedince öðrendim
Çok þey öðretti yokluðun yanýndayken sanki hep olacakmýþsýn gibi
Týpký aldýðým nefes gibiydin ta ki kaybedince anladým yaþamadýðýmý
Yaþamým baharým meleðim gündüzüm nefesim her þeyimmiþsin meðer
Gel artýk ey sevgili yaþamla ölüm arasýndayým,
Araftayým.
boþluðundayým..
Ne zaman gökyüzünden bir yýldýz kaysa
Apansýz gidiþin gelir aklýma…
Þimdi ne zaman bir yýldýz görsem Araf’a düþerim
Gel sevgili
Gelirsen dünya bizim olur
Uzay karanlýðýyla kime kalýrsa kalsýn
Bize ne
Sen yeter ki gel.…
YAZAN:MEHMET HATÝP YILMAZ
DÜZENLEYEN:ALÝHAN DEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın:
MEHMET HATİP YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.