Gönül dersimde
kitabým sensin.aþký sende okudum diyordun.
Görmediðin cennete deðmiþti ya hani gözlerin
Kablumbaða kabuðundaydýn,ürkektin
Düþtüðün yanlýzlýklardan tutan ellerindim
.
.
Her nefes aldýðýnda
yüreðine akardým hani.
Güldüðünde gözlerinde çiçekler solar ben açardým.
Gözlerindeki muhteþemliðimi
Yüreðindeki tazeliðimi hangi vicdanla kuruttun
Karakýþlarda üþüyen gelincik çiçeðiydinde
Tenimdeki hazaný sen erittin diyordun.
O sözlerinden güç alýp
Güneþ ordularý gibi bin akýnla
Hani kýþlarýný ben vuruyordum.
Þimdi Yüreðinin bir yerlerinde
Tozlanmýþ bir anýmýyým bilmem.
Ben hala kitabýn,
Ben hala güneþin
Ve hala nefesinim.
Ama sen
ey vefasýzlar ülkesinin hýrçýn prensesi
Görüyorumki
Ne bu kitabý okuyacak göze
Ne ýsýnacak güneþe.
Ve
Ne içli bir nefese
Muhtacsýn
Mahkumsun.
Öyle acýttýnki yüreðimi
Silinmiþ bir kitap gibi rafa
Sönmüþ güneþ gibi karanlýða
Tükenmiþ nefes gibi mezara
Kaldýrdýn beni.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.