ÇANAKKALE BİR DESTAN
Çanakkale bir destan. Anadolu da aðýt.
Bu destaný yazmaya yeter mi kalem kaðýt?
Sanki dünya bir olmuþ, yýðýlmýþ tüm kainat.
Geçit vermedi ceddim, hasta diyene inat.
Yurdumun her köþesi and içip yürek koydu.
Vermezdi vatanýný. Atasý Kayý Boy’du.
Öyle bir savaþ’ki bu, tarihte yok benzeri.
Giremezdi yurduna, düþmanlarýn panzeri.
Yaðarken üzerine, mermiler saðnak saðnak.
Fýrladý siperinden, koþarak yalýn ayak.
Cennetin bahçesine, girercesine koþtu.
Þahadet þerbetini, içmesi ne de hoþtu.
Ölmeye arzusuydu, düþmana veren telaþ.
Yeryüzü görmeyecek, bir daha böyle savaþ.
Ýki siper arasý, birkaç metre kadardý.
Esir olup yaþamak, Mehmet’im için ardý.
Gelibolu kan gölü, Seddülbahir tam siper
Mekteb-i Sultanlýlar, hep þehit birer birer.
Saklambaç körebeyi, nasýl býrakýp gittin.
Vatan sevmeyi bana, on beþli sen öðrettin.
Kalkar mý bir nefeste, iki yüz on beþ okka?
Seyit Onbaþý yaptý, tam üç kez arka arka
Kaç kýnalý kuzular, vatana kurban oldu.
Sen hür doðasýn diye, koca bir nesil soldu.
Unutan çok olsa da, yazýlan o tarihi.
Beþ vakit anan da var. unutmayýp tenzihi.
Adem Çoban
(dilenci)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.